Z uwagi na bogatą symptomatologię stwardnienia rozsianego brak jest swoistego testu, badania laboratoryjnego czy neuroobrazowego, które mogłoby pozwolić na jednoznaczne postawienie diagnozy.
Jednocześnie wraz z postępem w leczeniu modyfikującym przebieg choroby konieczne stało się sprecyzowanie schematów diagnostycznych pozwalających na wczesne postawienie diagnozy i wdrożenie stosownej terapii. Pierwsze przyjęte kryteria opublikowano w 1965 roku na podstawie prac Panel on the Evaluation of Experimental Trials of therapy in Multiple Sclerosis pod kierunkiem George'a A.
Schumachera.
Zawarta w nich konieczność udowodnienia rozsiania objawów choroby w czasie i przestrzeni oraz zastrzeżenie wykluczenia innych możliwych i lepiej tłumaczących objawy przyczyn choroby, stanowią podstawę kolejnych zaleceń diagnostycznych i obowiązują do dziś. Opublikowane w 1983 roku kryteria Posera opierały się przede wszystkim na analizie przebiegu występowania kolejnych rzutów.Najważniejszym badaniem dodatkowym było badanie płynu mózgowo-rdzeniowego.
Na tej podstawie pacjentów można było zakwalifikować do jednej z pięciu grup: Klinicznie pewne SM (wystąpienie dwóch rzutów choroby z objawami z dwóch ognisk) Wsparte badaniami laboratoryjnymi pewne SM Klinicznie prawdopodobne SM Poparte laboratoryjnie prawdopodobne SM Nie SM Źródło: https://pl.wikipedia.org/wiki/Kryteria_McDonalda
Co więcej, chorzy muszą właściwie przez całe życie borykać się z powracającymi atakami choroby i pojawianiem się coraz to nowych jej objawów.
Dzięki temu mogą liczyć na otrzymanie kompleksowej pomocy.
Czasami otrzymują także skierowanie do przychodni rehabilitacyjnej. W takiej przychodni mogą spokojnie wykonywać przygotowane dla siebie zestawy ćwiczeń. Czasami korzystają także ze specjalnych ośrodków pomocy dedykowanych osobom nieuleczalnie chorym.Otrzymują w nich pomoc socjalną i prawną.
.